Aurreko sarreran posizio partzialek 800 metroko lasterketan duten
garrantzia ikusi dugu. Beste ikerketa batzuk ordea, erritmo partzialak
lasterketan zein eragin duen aztertzen dute.
800 metroko proban, 100 metro bakoitzeko denborak neurtzen baditugu, lasterkariak
eraman duen bataz besteko abiadura jakin ahal izango dugu (erritmoa). Aldagai
hau, oso interesgarria da aztertzeko.
Berriz ere, aldagai hau kontuan hartzerakoan, zein lasterketa mota aztertzen
ari garen kontuan hartzea garrantzitsua da:
- Munduko errekorra edo marka honena bilatzen duten lasterketak: Lasterketa hauetan, postuak baino, kronometroak markatzen duen denbora begiratzen du lasterkariak. Horregatik, aurkarien posizioaz ez gara normalean hainbeste kezkatzen, eta lasterketa ahal bezain azkarren egitean kontzentratzen gara. Erritmoaren bariabilitatea txikiagoa da. Gainera, lasterketaren lehen erdia bigarrena baino azkarragoa izan ohi da. Beheko irudian ikus daiteke munduko errekorrak lortu diren karreretan erritmoa nola aldatu den lehen itzulitik bigarrenera. Aztertu ziren lasterketa guztietatik (26), soilik bitan izan zen bigarren itzulia lehena baino azkarragoa.(Tucker, Lambert, & Noakes, 2006).
1 Irudia: Erritmo partzialaren bilakaera lehenengo 400 metrotatik bigarren 400 metroetara, munduko errekorra lortu den 800 metroko lasterketetan (Tucker et al., 2006) |
- Postua bilatzen den lasterketa: Domina bat edo sailkatze postu bat jokoan dagoenean, denborak garrantzia galtzen du, eta postua da garrantzitsuena. Horrelakoetan, beraz, aurkarien posizioaz gehiago kezkatzen gara, eta lasterketa ez da horren azkarra izaten. Erritmoaren bariabilitatea askoz handiagoa da. Gainera, bukaeran erritmoaren gorakada bat gertatzea da normalena. Oso posible da lasterketaren bigarren zatia lehena baino azkarragoa izatea.
Beijing-eko olinpiadetan egindako ikerketa batean, 800 metroko finalistek
eramandako erritmoa 100 metroko neurtu zen. Grafiko batean datu hauek 800
metroko munduko errekorra egiteko eramandako erritmoarekin konparatzean (2 irudia) ,
ezberdintasun handiak daudela ikusten da. Munduko errekorra betetzean erritmoa
oso konstantea izan zen, eta progresiboki jeisten joan zela ikusten da.
Finalaren kasuan ordea, erritmoa baxuagoan hasi zen, lasterketan zehar
aldakorragoa izan zen, eta bukaeran sprint azkar bat eman zen.(Thiel,
Foster, Banzer, & De Koning, 2012).
No hay comentarios:
Publicar un comentario